Pluk de lach

Daar ligt ‘ie, op een rek, achter een kastje, op een verhuisdoos in de schuur: mijn krans. Een rieten geval met de tekst welcomein het midden. Jarenlang hing hij naast mijn voordeur en was hij de enige die ‘hallo’ tegen me zei als ik thuis kwam.

Ik blaas het stof eraf en plof op de bank waar ik jarenlang in mijn eentje op heb gezeten. Marktplaats of weggooien? Het liefst zou ik alles bewaren, maar we gaan verhuizen naar een kleinere woning en dus moet ik de relikwieën van mijn vorige leven wegdoen.

Deze bank kocht ik met mijn ex, herinner ik me. We trouwden toen ik 31 was. Inmiddels ben ik bijna veertig. Ik heb een man, een kind en een carrière als schrijfster. In niets lijkt mijn leven meer op wat het was. Op Dunya na dan. Denk die grijze haren rond haar snuit weg en zij is nog precies dezelfde lieverd die ze altijd al was.

Het leven dat ik leid voelt stabiel aan, nu. Echt en volwassen. Maar terwijl ik mijn placemats op de stapel ‘weggooien’ leg, besef ik me tegelijkertijd dat het is opgehangen aan momenten. Aan toevalligheden. Een ontmoeting, een ingeving, iemand die tussen neus en lippen door iets zegt.

Bas ontmoette ik niet op een feestje waar ik op af ging, maar via via. Mijn agent ging net naar een boekenbeurs toen ik haar ontmoette en zo kwam ik makkelijk bij een uitgever terecht. En Betje? Als we vijf minuten eerder of vijf minuten later waren geweest, dan had zij misschien niet eens bestaan.

De jacht op geluk had ik nooit hoeven openen. Het leven komt toch hoe het komt. En dat is even geruststellend als verontrustend. Want welke momenten tellen, welke momenten het verschil gaan maken, besef je altijd pas achteraf.

Vanuit de deuropening kan ik het huis zien waar we nu wonen. Het is tijd om afscheid te nemen. Niet alleen van dit huis, ook van deze plek in deze krant. Een afsluiting of een nieuw begin? Een moment? Dat kunnen we achteraf pas weten.

De krans gaat in de doos ‘herinneringen’, waar ook mijn oude theebekers in zitten en de map vol uitgeknipte columns. Tien jaar leven in doos. Deksel dicht, tape erop. Klaar om in de toekomst uitgepakt te worden. En ik de tussentijd pak ik de momenten en pluk ik de lach.

Gepubliceerd in Almere Deze Week, juli 2018