Columns
De geur van slaapzak
Het wc-gebouwtje ruikt naar vroeger. En pas op het moment dat ik erin sta, weet ik weer dat ik die geur al jarenlang mis. Net zoals de ribbels van de buitenkeuken waar je met je vingers het sop zo lekker tussendoor kunt laten glijden en klapstoelstof op blote huid. Douchen in de buitenlucht, het geluid van camping om half zes ’s ochtends, de geur van slaapzak en de smaak van Smac.
Afgerond
In mijn schrijftrainingen vertel ik mijn cursisten altijd dat het begin van een verhaal of column net zo belangrijk is als het eind. Die eerste zin moet je uitnodigen om verder te lezen. In die laatste zin moeten alle verhaallijnen zijn afgerond. Vandaag schrijf ik mijn laatste column.
Marek lacht
Zes zijn het er. Zes kleine meerkoetkuikens die nog pluizig zijn en rood rond hun snavels. In een lange sliert drijven ze achter hun moeder aan. Kleine stukjes rond het veilige nest dat zo zorgvuldig is gebouwd met rietstengels en aangewaaid vuilnis. “Lief hè,” glimlacht Marek, mijn Poolse buurman. Normaal heeft ‘ie het over auto’s en wodka, verbouwplannen en vrouwen. Maar vandaag niet.
Het recht om niemand te zijn
Ingeklemd tussen wolk en polder, voel ik me klein en geborgen. Nietig. Ik stel niets voor in de weidsheid van dit land, in de ongrijpbaarheid van de hemel, ik ben nog geen tel in de oneindigheid van tijd. En afgezet tegen de wereldbevolking ben ik helemaal niemand.
Bloot 2.0
In mijn werkkamer staat een bureau, een printer en een folderkast waarin ik alle titels waarvoor ik schrijf een plekje heb gegeven. En nu, vandaag, staat Bas er opeens ook. Bas met wie ik vorige week voor het eerst heb gezoend. Bas die vandaag voor het eerst bij mij thuis is.
Blanco boek
Het nieuwe jaar ligt voor ons als een nog ongeschreven boek. 365 Pagina’s om te vullen met mooie verhalen, dromen, wensen en successen. Wat ik in 2014 wil bereiken, heb ik heel duidelijk voor ogen. Ik wil mijn boek uitgeven. Mijn thriller-manuscript is na een jaar noeste arbeid eindelijk af en het wordt hoog tijd dat ze de beslotenheid van mijn werkkamer verlaat en de wijde wereld intrekt. Maar hoe?
Vandaag gaan we dronken worden
Hoe vaak heb ik in mijn leven gewinkeld met mijn moeder? Hoe vaak heeft zij stiekem mijn kleren afgerekend terwijl ik in het pashokje stond? Hoe vaak hebben we samen geluncht, het leven bepraat, of op de markt ons slag geslagen? Het antwoord loopt in de honderden. Hoe vaak ik erop uittrek met alleen mijn vader? Eén keer per jaar. Vandaag.
Re-integratie naturist
De eerste vijftien zomers van mijn leven vonden plaats in Frankrijk. Op naturistische clubcampings waar het leven knus en klein was. Waar we woonden in een caravan die Kruimeltje heette, waar mijn ouders nog mijn grote helden waren en waar we meezongen met de cassettebandjes van Lenny Kuhr.
Het stille zuiden
Het is stil om me heen. Ik heb mijn biezen (lees: laptop) gepakt en ben naar Zuid-Frankrijk gereden om daar in alle rust aan mijn boek te werken. Want tja, mijn verhaal mag wel af zijn, kláár ben ik nog niet. Mijn uitgever is met de stofkam door mijn manuscript gegaan. Is deze gebeurtenis wel logisch? Zou je hoofdpersoon dit wel zeggen? En is het niet beter als je deze scene aan het eind zet in plaats van het begin?
Een zaak van jezelf zijn
Ik heb iets te vieren deze week. Mijn ‘zaak’ bestaat namelijk precies vijf jaar. Ik zet zaak tussen haakjes, omdat ik mezelf eigenlijk niet echt als ondernemer zie. Dat KvK-nummer is meer een middel waarmee ik kan doen wat ik het allerleukste ter wereld vind: mooie verhalen schrijven voor heel veel toffe opdrachtgevers. Mijn status van freelancer zorgt ervoor dat ik niet hoef te kiezen voor één baas en dat ik kan doen wat ik wil, wanneer ik dat wil.