Na de aftiteling

Jarenlang haalde ik zo begin december, in mijn eentje, een kerstboom. Op de fiets. Stam op het stuur, takken over het zadel en dan voorzichtig terug naar huis toe lopen. Aldaar wiebelde ik mijn Nordmann vloekend en steunend in zijn kerstboomstandaard en begon ik – nog harder vloekend en steunend – de kerstlampjes uit de knoop te halen. Het jaar daarvoor had ik die nog zo keurig opgeborgen. Hoe was het mogelijk dat ze weer in de knoop zaten? En dat ze dat ook zo halsstarrig bleven!

Mannendingen, vond ik het: de boom uitzoeken, de boom opzetten en die rotlichtjes doen. Wat zou het heerlijk zijn om me alleen te hoeven bezighouden met ballen, slingers, kaarsen en foute kerststalletjes. En om daarna met z’n tweeën met een glas wijn op de bank dicht tegen elkaar aan te kruipen. Dekentje erbij, romantische kerstcomedy op en dan allebei zo’n guitige, gebreide kersttrui aan.

Sinds ik (net na de kerst) Bas ontmoette, heb ik alles wat ik wilde; hij koopt de boom, hijst die in de standaard en neemt het vloeken op de lichtjes liefdevol van me over. Alleen de entourage, die laat nog wel wat te wensen over.

Hij doet zijn ‘mannenklusjes’ met een flesje biertje – nee, een glas is niet nodig – in zijn T-shirt – zijn innerlijke thermostaat is niet bestand tegen aan elkaar geplakt op de bank zitten onder een dekentje – al weigerend romantische kerstcomedy’s te kijken.

Mijn kersttrui, slingers en veelkleurige kerststalletjes passen niet bij zijn hang naar strak minimalisme en in plaats van slingers en glitters wil hij Scandinavisch design.

In dat kader haalt meneer mijn echtgenoot ‘zijn’ boom trouwens ieder jaar bij de IKEA. Zo rond 20 december. Dan weet je namelijk zeker dat er alleen nog minimalistische bomen te krijgen zijn. Bomen met een deuk. Design.

Aangezien kerst een tijd van rust en vrede is (en ik er echt voor pas om zelf een boom te halen), houd ik echter wijselijk mijn mond. Ik trek een dekentje over mijn knieën, zet een kerstfilm op en leef mee met de hoofdpersoon die er anderhalf uur over doet haar droomman te scoren. Superromantisch. Maar het echte liefdesverhaal begint natuurlijk pas wanneer de aftiteling is begonnen.

Wat ben ik blij met mijn man, onze beider families en vrienden onder ons armetierige boom met deuk. En wat fijn toch dat we niet in een film zitten, maar in het echte leven. Duizend keer liever een enerverende lifetime, dan een happy end.

Merry christmas!

Gepubliceerd in Almere Deze Week, december 2017