Het tinnen teiltje

Betje en ik waren van plan geweest de hele dag thuis te zitten chillen in pyjama, maar de tandpasta was op, dus moesten we er wel uit. Ik verruilde mijn joggingbroek voor mijn jeans, knoopte mijn haar in een snel staartje en trok Betje een vestje aan dat precies over het avocadovlekje in haar rompertje viel. We zouden toch alleen maar even snel op en neer.

Nou, niet dus. Pal naast de entree van de Etos was een mini-fotostudio opgebouwd. Een dreumes zat op een designauto heel wijs in de camera te kijken, zijn moeder stond er glunderend naast. Het kostte maar € 2,50, en ik dacht bij mezelf: ‘dat ga ik dus echt niet doen.’

Het ging me niet om het geld, het ging me om het feit dat Betje vijf maanden oud is en er al bijna vijfduizend foto’s van haar zijn gemaakt. Op een gegeven moment is genoeg genoeg.

Ik hang maar boven haar box te knippen. En dan hebben we oppasopa Ton ook nog, die semiprofessioneel fotograaf is en wiens lievelingsonderwerp niet meer ‘de natuur’ is, maar een klein, roze meisje met precies dezelfde kin als hij. En dan is er ook nog tante Mona. Haar portretten worden in binnen- en buitenland geëxposeerd en verkocht. Ze was bij de bevalling aanwezig en legde Betjes eerste ademteug, eerste huiltje en eerste blik op Bas en mij vast. En de rest van de vijf maanden van haar leven.

‘Als je bijna elke dag een kunstfoto van je baby krijgt, waarom zou je dan een shoot doen in de Etos?’ vroeg ik me af. Ik vroeg de moeder die voor het tandpastaschap op haar beurt stond te wachten of ik er even bij mocht en zag, vanuit mijn ooghoek hoe de volgende schattige baby in een tinnen teiltje werd gezet, zo eentje waarin baby’s vroeger gewassen werden. ‘Dit is te Anne Geddes voor woorden,’ dacht ik bij mezelf. ‘Fout. Fouter kan bijna niet! Dit ga ik dus echt, écht niet doen.’

Maar eenmaal in de auto dacht ik: ‘maar wat nou als zo’n tinnen teiltje Betje hartstikke leuk staat…’ Ik wilde het gewoon alleen maar even zien. En dus laadde ik de hele handel weer uit, namen we plaats in de rij en lag Betje een paar minuten later op een schapenvachtje, in een mandje, op een schattig kleedje met veertjes in haar handen. Ze weigerde te lachen, en telkens piepte dat avocadovlekje toch eventjes in beeld, maar ik stond er glunderend bij, want ze was de schattigste baby van allemaal.

Vanmiddag mag ik de foto’s komen bekijken. Ik heb al een overzichtje gekregen van de prijzen en dat was even slikken. En dus heb ik met mezelf afgesproken dat ik het echt, echt, écht niet ga doen. Genoeg is genoeg. Liever kunstfoto’s dan plaatjes waar elke baby er hetzelfde op staat. Toch? Ja. Zo. Punt uit.

Tenzij dat tinnen teiltje Betje natuurlijk echt héél erg goed staat.

Gepubliceerd in Almere Deze Week, juni 2018