Op de radio hebben ze het over het recht vergeten te worden. Dit hier, is het recht om niemand te zijn. De groeven in de velden lijken met deze snelheid streepjes, de windmolens in de verte maaien geruststellend door de wolken heen. Er zijn dagen dat het leven zo zwaar op je kan drukken, er zijn dit soort momenten waarop je vrij bent van al je zorgen, twijfels en verantwoordelijkheid.
Wat maak ik me eigenlijk druk over al die dingen die ik nog doen moet. De keuken poetsen, boodschappen halen, dochter / zus / vriendin / schrijfster en een goede buurvrouw zijn. Morgen voelt iemand anders hier de eeuwigheid en ben ik haar weer vergeten. En straks, na het koken, is de keuken opnieuw vies. Ik ben één zo’n klein stipje in een grote zwerm mini-muggen. Hyperactief schiet ik alle kanten uit. Voor niets. Omdat ik zelf de zwerm niet kan zien.
Maar nu dus wel. Eventjes maar.
Zwijgend luisteren we naar de radio. We willen aardappelen kopen ergens in een boerenschuur. Zo samen in onze eigen wereld hoeven we alleen maar onszelf te zijn. Wat is het fijn om niet te bestaan. Om los te zijn van wie je bent. Of zou moeten zijn.
En dat gevoel van tevreden leegheid dan bij thuiskomst weer net zo hard te vergeten.

Gepubliceerd in Almere Vandaag, zaterdag 17 mei 2014