De hijger

Om eerlijk te zijn, dacht ik dat ze uitgestorven waren: de hijgers. Ik bedoel, er is zoveel te beleven op het internet en er zijn zulke bizarre dingen te zien op social media, waarom zou je nog old school de telefoon pakken? Dat is toch achterhaald!

Maar ik bleek het mis te hebben, want afgelopen vrijdag had ik een echte, onvervalste, rasechte hijger aan de telefoon. Een zeer traditionele ook nog, want hij belde over de trouwjurk die ik op Marktplaats te koop heb staan.

In eerste instantie dacht ik nog dat er een ruis op de lijn zat. Meneer stelde namelijk allerlei serieuze vragen: welke maat de jurk precies had, of hij naar de stomerij was geweest, wanneer ik de jurk had gekocht. Maar toen zijn vragen steeds typischer werden – hoe hoog de hakken waren die ik erbij had gedragen, of er een torselet of juist een strapless beha onder hoorde, of daar ook jarretels bij hadden gezeten – viel het kwartje. Officieel géén ruis dus. Toen hij ook nog begon te vertellen wat hij allemaal wel niet met me wilde doen, swipete ik met een rood hoofd zo snel mogelijk het gesprek weg.

En dáár had ik de rest van het weekend de pest over in. Want hoe langer ik erover nadacht, hoe beter de antwoorden werden die ik had kunnen geven. ‘Ik hoop gewoon dat die viespeuk nog een keer belt,’ zei ik zondagavond zelfs strijdlustig. Maar mijn telefoon bleef stil.

Ik stelde me, starend naar mijn zwijgende iPhone, voor dat ik hém zou bellen. Dat hij nietsvermoedend zijn winterbanden op Marktplaats had gezet en ik hijgend en kreunend zou vragen of die banden een beetje strak waren opgepompt. Of ze een lekker diep profiel hadden. En dan het rubber… Dat is toch wel in goede conditie hè?

Zouden er eigenlijk vrouwelijke hijgers bestaan? En zo ja, worden die ook paniekerig weggeswipet wanneer ze in actie zijn, of worden die juist met veel enthousiasme te woord gestaan door hun slachtoffers?

Vlak voordat ik naar bed ging (halfnegen, met als excuus de wintertijd), klonk tot mijn grote vreugde mijn ringtone. Ik racete op het geluid af, maar waar was dat ding? Ik vloog van de woonkamer, naar de keuken, naar kantoor. Nog net op tijd nam ik op. Een zinnige, maar saaie dame van een energiemaatschappij vroeg of ik een momentje de tijd had. ‘Zeker,’ hijgde ik.

Gepubliceerd in Almere Deze Week, oktober 2017