Bloot 2.0

In mijn werkkamer staat een bureau, een printer en een folderkast waarin ik alle titels waarvoor ik schrijf een plekje heb gegeven. En nu, vandaag, staat Bas er opeens ook. Bas met wie ik vorige week voor het eerst heb gezoend. Bas die vandaag voor het eerst bij mij thuis is.

Ik kijk naar hem, hij kijkt naar mijn portfolio. De Cosmo kent ‘ie, dat watersport magazine vindt hij tof, bij het onderwijsvakblad knikt hij even goedkeurend. Het gaat goed. Hij is onder de indruk! Maar dan buigt hij zich met opgetrokken wenkbrauwen naar voren, pakt de UIT! uit van de plank en vraagt “uhm, Ilse, wat is dít precies?”

“Ja, dat wilde ik je nog vertellen…” Het is nog zo pril dat de vakantiewensen nog niet ter sprake zijn gebracht. Ik heb geen idee waar hij van houdt. Hotels? Backpacken door Azië? Straks vindt hij het allemaal maar vies, bloot. Is ‘ie één of ander preuts figuur dat zich alleen maar voordoet als Echt Een Hele Leuke Vent.

Bladzijde na bladzijde. Hij humt. Vanuit de folderkast kijken de Cosmomeisjes me ondertussen zelfverzekerd aan. Zoals wij zou je er ook uit kunnen zien, lijken ze me toe te schreeuwen. “Naturisme gaat over het accepteren van je eigen lichaam,” zeg ik stellig (voornamelijk tegen mezelf en het folderrek). “En dan nog iets, ik heb besloten dat ik voor geen enkele man meer mijn buik ga inhouden.” Bas bladert verder en mompelt grijnzend: “je hebt groot gelijk.”

Kijk, je hebt bloot en blóót. Je hebt Sylvie Meis in een bevallige houding, overmatig gephotoshopt, in lingerie langs de snelweg en je hebt vrouwen zoals ik. Een vrouw op de camping, met een lichaam vol expressieve imperfectie. Bloot versie 2.0. Welke van de twee geldt als de verbeterde variant, dat is uiteraard volledig aan u.

“En?” vraag ik. “Tja,” zegt hij. “Tja?” “Nou ja, even wennen.” Ik wissel een snelle blik met de Cosmocover. “Om nog even terug te komen op die imperfectie…” “Ilse, ik ben eenenveertig. Ik heb ook niet het lichaam van Brad Pit.”

Nu, een maand later, weet ik dat ik Bas niet kan vertrouwen. Hij heeft een lijf waar meneer Pit jaloers op kan zijn. Omdat het echt is. Omdat het vol verhalen zit: moedervlekken en littekens en butsen en schrammen. Hij heeft een lichaam dat iedereen mag zien. Deze zomer, in Frankrijk. We gaan een heerlijk voorjaar tegemoet.

Gepubliceerd in UIT! het ledenmagazine van de Naturisten Federatie Nederland (NFN), april 2014