Ik ben vijf jaar geleden plompverloren begonnen en schreef lukraak over alles wat in me opkwam. Over zaken die me verbaasden in de stad, over de vriendschap die ik sloot met Almere, maar vooral over wat ik meemaakte als mens. Hoe vaak heb ik niet te horen gekregen dat ik moest oppassen, met zoveel openhartigheid. “Je stelt je wel erg kwetsbaar op,” zeiden collega’s als ik schreef over mijn scheiding, mijn verdriet, of juist een nieuwe liefde.
Terugkijkend ben ik blij dat ik zo openhartig ben geweest. Ik heb altijd zoveel lieve reacties gehad van lezers. En ik kreeg zo vaak te horen: “dat heb ik nou precies hetzelfde.” Waarom zou je de schone schijn ophouden, als we allemaal hetzelfde zijn?
Wat mij betreft komt deze laatste column op het juiste moment. De verhaallijnen in mijn leven komen samen. Ik heb mijn scheiding verwerkt, ik heb eindelijk dat boek geschreven dat ik wilde, ik ben weer opnieuw verliefd… Ik heb het idee dat ik aan een nieuw hoofdstuk van mijn leven ga beginnen.
Dank dat ik mijn gevoelens met u heb mogen delen. En dank dat u mij wilde lezen. Ik heb me vanaf mijn allereerste column gekoesterd gevoeld door de stad. Ik zal mijn hoekje op pagina 3 gaan missen. Met een meer dan tevreden gevoel rond ik af, maar weiger ik definitief afscheid te nemen. Lief Almere, we komen elkaar vast op een andere manier nog wel eens tegen.
Kus, Ilse

Gepubliceerd in Almere Vandaag, zaterdag 31 mei 2014